‘Shit,’ dacht Pieter Omtzigt.

Het Kamerlid was op 21 augustus vast liever via de achterdeur vertrokken. Want ze stonden hem op te wachten toen hij naar buiten kwam: de coronademonstranten.

Met hun telefoon in de aanslag jaagden ze hem op. Ze omsingelden ze hem. Maar Omtzigt had er geen zin in. Met opgeheven handen liep hij door naar zijn volgende afspraak.
‘Wacht nou even,’ eiste een magere vrouw.
‘Fake news, deep state,’ schreeuwde een vrouw buiten beeld.
En toen hij via de draaideuren het overheidsgebouw binnenging, hoorde hij ineens: ‘Ik sla je dood, mongool.’

Laten we die Heb Lief-posters maar weer van zolder halen.

De Heb Lief-poster van kunstenaar Ronald Westerhuis

 

Heb lief-posters?

Dat zijn de posters van de Zwolse kunstenaar Ronald Westerhuis. Die besloot na drie weken lockdown een boodschap met zijn stadsgenoten te delen: Heb Lief. Want, zo vond hij, ´in een tijd dat we elkaar niet fysiek kunnen ontmoeten, zijn aandacht, liefde en respect essentieel´.

Wat vonden de Zwollenaren daarvan?

Ze vonden het prachtig. Honderden mensen downloadden de A4-poster van Westerhuis’ website en hingen die voor hun raam. Ik denk dat ze troost vonden in die woorden.

Voor mij waren de posters als de steentjes uit het sprookje van Klein Duimpje. Ze wezen de weg toen het gewone leven door het coronavirus ophield te bestaan. Steen voor steen. Huis na huis. Aandacht. Poster na poster. En liefde, ja.

Dus kocht ik verrassingszakjes bij Harry de Smaakspecialist: met Damsholter kaas en gezouten nootjes, Zwolse balletjes of chocola. Samengesteld door Harry himself, die van zijn kaas af moest en op zoek was naar omzet.

Fietsend bracht ik ze langs bij collega-zzp’ers en schoolpleinmoeders. Van anderhalve meter afstand riep ik:
‘Gekke situatie, hè Petra?’
‘Red je het een beetje, Joyce?’
‘Chocola helpt, kijk maar eens in het zakje.’

De verrassingszakjes van Harry de Smaakspecialist

 

Maar er is veel veranderd sinds Heb Lief viraal ging

De meeste posters zijn weg. De eerste vielen in april van het raam, toen de complotgekkies hun coronatwijfels begonnen te tweeten. In mei gingen de viruswaanzinnigen met de politie op de vuist en peuterden mijn buren hun posters los: ´Het zal allemaal wel.´ De laatste Zwollenaren gooiden hun A4tjes in augustus in de papierbak, samen met het solidariteitsgevoel. De coronademonstranten trokken op naar Den Haag.

We zijn coronamoe. Een maand of drie aanpassen lukt nog wel. Maar vijf? Of négen? En we zijn er nog lang niet. Het wordt koud en donker en de feestdagen komen eraan. Ik wil mijn moeder weer knuffelen. Ik wil met de héle familie Sinterklaas vieren en in de kroeg het nieuwe jaar inluiden.

Maar het coronavirus laat zich niet opjagen. Het verdwijnt ook niet als je politici bedreigt en met vuilnisbakken gooit.

Coronageweld

Ik snap het wel

Ik ben het óók zat om met mondkapje en beslagen bril in de supermarkt te zoeken naar de schouderham. Maar je kunt corona niet wegjagen door hard te schreeuwen.

Wat vind jij dan dat er moet gebeuren?

We moeten onze kop erbij houden. En daar hebben we elkaar voor nodig.

In maart sloegen we de handen ineen. Met solidariteit kwamen we de eerste lockdown door. Dat gevoel moet terug, dus laten we daarom de Heb-Lief posters weer ophangen!

Foto’s: